Author Archive Damian Pawłowski

Fizjoterapia podjęta po operacji zależy od kilku czynników. Między innymi od techniki zabiegu, miejsca uszkodzenia, wieku i płci pacjenta.

Jak wygląda gojenie się chrząstki?

W ciągu pierwszych dwóch dni tworzy się skrzep, który niestety jest łamliwy i zawiera fibroblasty. Kolejne 5 dni to produkcja kolagenu. Pomiędzy pierwszym a czwartym tygodniem wzrasta liniowo ilość kolagenu.

Kolejne 2 miesiące to już etap tworzenia się połączeń pomiędzy włóknami kolagenu. I dodatkowo wzrasta także odporność na ściskanie.

Pomiędzy trzecim a szóstym miesiącem siatka kolagenowa rozrasta się, ale nie ma jeszcze odporności na siły napierające przy ruchach ścinających.

Dopiero w kolejnych trzech miesiącach pojawia się odporność na ściskanie.

Natomiast odporność na siły ścinające wzrasta dopiero pomiędzy dziewiątym a dwunastym miesiącem.

Fizjologia pokazuje nam, że gojenie chrząstki trwa około roku.

Fazy gojenia chrząstki i rehabilitacja

– Faza ochrony

Ta faza trwa do 6 tygodni.

Jako fizjoterapeuta uważam, że w tym okresie bardzo ważny jest ciągły ruch bierny w miejscu gdzie doszło do uszkodzenia chrząstki stawowej. Dodatkowo w tym okresie obowiązuje całkowity zakaz obciążania kończyny. Również w tym okresie zalecam pacjentom utrzywanie kończyny w górze i krioterapię.

– Faza przebudowy

Okres trwania wynosi pomiędzy szóstym a dwunastym tygodniem.

W tej fazie rozpoczynamy już pełne obciążanie kończyny, poprawę zakresu ruchomości i zwiększanie siły mięśniowej.

– Faza stabilizacji

Około trzeciego miesiąca faza stabilizacji pozwala na coraz więcej ćwiczeń. Pracujemy w tym okresie nda kształtowaniem siły i wytrzymałości mięśniowej, oraz włączamy ćwiczenia propriocepcji.

– Faza treningu

Ta faza to długo wyczekiwany moment zarówno dla amatora i sportowca. W zależności od stanu zdrowia pacjentowi w okolicy szóstego miesiąca po zabiegu operacyjnym dokładamy ćwiczenia na siłowni oraz kontynuujemy trening siłowy, wytrzymałościowy i propriocepcji. W tej fazie następuje stopniowy powrót do sportu.

Co to jest „propriocepcja”?

Jest to umiejętność, która pozwala określić, gdzie w przestrzeni znajduje się kończyna, bez konieczności patrzenia na nią. Propriocepcja jest potrzebna zarówno w czynnościach codziennych jak i w sporcie.

Jak działa propriocepcja?

Każdy z nas posiada system receptorów nerwowych zwanych proprioreceptorami, znajdującymi się w stawach, mięśniach i więzadłach. Proprioreceptory posiadają umiejętność wychwytywania zmian zachodzących dookoła i przesłanie ich prosto do mózgu. Natomiast mózg przesyła informację zwrotną, np. do mięśni i pozwala na jego skurcz lub rozkurcz w celu osiągnięcia efektu.

Czy można stracić proprioreceptory?

Tak. Ten swoisty system receptorów nerwowych może zaniknąć na przykład w wyniku wystąpienia kontuzji. Gdy dochodzi do uszkodzenia włókna nerwowego równocześnie dojdzie do uszkodzenia tkanek miękkich: więzadła, ścięgna, mięśnia. Utrata propriocepcji następuje w momencie kiedy jest zaburzona informacja do mózgu.

Po wystąpieniu kontuzji im dłużej pozostaje się w bezruchu, tym następuje większy spadek propriocepcji. Jako fizjoterapeuta uważam, że trening propriocepcji powinien być bardzo ważną częścią procesu rehabilitacji, nawet w przypadku lekkich urazów.

Jak odzyskać propriocepcję?

Obecnie jest wiele ćwiczeń, które mają na celu kształtowanie propriocepcji. W celu doboru ćwiczeń na pewno korzystna będzie wizyta u fizjoterapeuty.

Przykładowe ćwiczenie balansu:

1. Pacjent staje jednonóż na lekko ugiętej nodze, na niestabilnym podłożu. Bardzo ważna jest tu kwestia podparcia stopy. Używamy trzech punktów podparcia stopy: postawa palucha, boczna krawędź stopy i pięta. W staniu jednonóż pacjent wykonuje rotacje na lewo i prawo i utrzymuje stabilność. ćwiczenie należy wykonywać po 10-15 powtórzeń na stronę, 3 serie.

Propriocepcja to więcej niż tylko umiejętność określenia gdzie w przestrzeni znajduje się kończyna. To jest kombinacja balansu, świadomości ciała i zdolności określenia pozycji stawu.

Odzyskanie propriocepcji po urazie wymaga czasu i doboru odpowiednich ćwiczeń.

Wiadomo, że propriocepcja jest ważna zarówno u amatorów jak i sportowców. Im będzie lepsza tym mniejsze ryzyko wystąpienia kontuzji.

Można powiedzieć, że osteopatia jest jedną z odnóg medycyny naturalnej. Bazuje na całościowej, psychosomatycznej koncepcji ciała. A.T. Still ojciec Osteopatii założył, że będzie to kolejna obok farmakologii i chirurgii ścieżka w opiece zdrowotnej.

Osteopatia nie jest medycyną niekonwencjonalną, ani medycyną alternatywną wobec medycyny klasycznej. Osteopatia stawia diagnozy i leczy w sposób spójny i logiczny dlatego nazywana jest „medycyną osteopatyczną”. Diagnozując skupia się na manualnej ocenie ruchu, natomiast w warstwie terapeutycznej stosuje techniki manualne mające na celu poprawę lub odzyskanie ruchomości.

Patrząc na różnorodne systemy opieki zdrowotnej w różnych krajach, osteopatia jest na marginesie tego systemu – na przykład w Azji lub w krajach Europy Wschodniej, lub może stanowić bardzo ważne jego ogniwo, jak jest w USA, Wielkiej Brytanii czy chociażby we Francji. W Stanach Zjednoczonych, w których zrodziła się Osteopatia jest ponad 60 tysięcy praktykujących Osteopatów, którzy oferują miliony konsultacji w roku. Osteopaci są tam często lekarzami pierwszego kontaktu, gdyż właśnie w Stanach mają oni pełny zakres praw i obowiązków jaki jest oferowany dla lekarzy medycyny, mają także możliwość specjalizacji. Z kolei w Australii czy w Wielkiej Brytanii Osteopatia otrzymała status wolnego zawodu, lub specjalizacji dla lekarzy, czy specjalizacji dla fizjoterapeutów, jak jest to w Niemczech.

Osteopatia bazuje na przeświadczeniu, że w każdym ciele znajduje się pewien potencjał zdolny do samoleczenia, czy też odnowy tkanki przez manualne oddziaływanie na nią. Ten potencjał autoregulacji istnieje cały czas przez całe życie. Nie znajduje się w tajnym, czy magicznym zakątku ciała, ale punktem do jego znalezienia w ciele, jest wzajemna relacja funkcji i struktury badanego narządu czy tkanki.

Patrząc na liczebność testów diagnostycznych oraz zastosowanie technik manualnych w leczeniu osteopatycznym dookoła narządu ruchu, nasuwa się wniosek, że głównym i podstawowym łącznikiem jakim Osteopata łączy i porozumiewa się z ciałem pacjenta jest tak zwany „język” aparatu ruchu. Osteopata dąży do integracji wszystkich narządów co jest możliwe dzięki systemowi powięzi ciała.

Kobiety, które spodziewają się dziecka bardzo często zapominają o konieczności wspomagania kondycji fizycznej. Jako fizjoterapeuta zalecam przyszłym mamom by kształtowały swoje nawyki już od pierwszych miesięcy ciąży.

Często prowadzony przez nas tryb życia wpływa negatywnie na cały organizm. Głównymi przyczynami tego zjawiska jest siedzący tryb życia a także brak ruchu w czasie wolnym. Przede wszystkim taka sytuacja jest widoczna u kobiet w ciąży. Podczas 9 miesięcy oczekiwania na narodziny dziecka przyszłe mamy ograniczają swoją aktywność do minimum. Jako terapeuci powinniśmy kształtować u kobiet w ciąży nawyki wpływające na prawidłowy jej przebieg. Nauka prawidłowego oddychania, ćwiczeń fizycznych i relaksacji pomogą kobiecie w przyjemniejszy sposób przeżyć okres oczekiwania na przyjście dziecka i sam poród.

Dlaczego tak ważne są ćwiczenia?

Wydolność organizmu przyszłej mamy wcale nie odbiega od tej, która występowała przed ciążą. Można nawet dostrzec wzrost pomiędzy 25. a 32. tygodniem ciąży. Mowa tu o zdolności przygotowania organizmu, który pomaga wyrównać te wszystkie obciążenia, które są związane z rozwojem dziecka. Podczas ciąży masa kobiety zwiększa się o około 20%. Skutkuje to zwiększonym wydatkiem energetycznym podczas wysiłku. I niestety bardzo często wpływa na brak chęci do jakiegokolwiek ruchu.

Wiele badań naukowych mówi, że aktywność podczas ciąży wpływa znacząco na poprawę funkcji podstawowych układów ustroju kobiety. Pomaga polepszyć sprawność fizyczną i psychiczną.

Jednak przed podjęciem aktywności podczas ciąży ważna jest wcześniejsza konsultacja z lekarzem by wykluczyć jakiekolwiek przeciwwskazania.

Jeśli ciąża przebiega prawidłowo to jako fizjoterapeuta zachęcam przyszłe mamy do kontynuowania lub rozpoczęcia aktywności fizycznej. Wprowadzenie nowych nawyków wpływa pozytywnie na zdrowie. Systematyczne ćwiczenia fizyczne poprawiają cyrkulację krwi i funkcjonowanie układu oddechowego. Ma to pozytywny wpływ na przebieg ciąży i poród. Inne zalety aktywności fizycznej podczas ciąży to między innymi: mniejsze ryzyko przedwczesnego porodu bądź przenoszonej ciąży. Warto dodać, że u kobiet aktywnych fizycznie podczas porodu występują krótsze czasy trwania poszczególnych faz porodu i skurcze parte są zdecydowanie mniej bolesne.

Kolejną zaletą aktywności fizycznej jest pozytywny wpływ na jeszcze nienarodzone dziecko.

Kiedy ćwiczyć?

Ciąża podzielona jest trzy trymestry. W każdym okresie będą zalecane inne ćwiczenia, np. ćwiczenia relaksacyjne, oddechowe, zwiększające ruchomość stawów a także ćwiczenia mięśni Kegla.

Literatura potwierdza dobry wpływ aktywności fizycznej na redukowanie dolegliwości bólowych u przyszłych mam. Udowodniono także, że 15 minutowe ćwiczenia, 3 – 5 razy w tygodniu wpływają pozytywnie na sprawność fizyczną i psychiczną kobiet w ciąży.

Podstawowymi objawami stanu zapalnego są:

• zaczerwienie,

• wzmożone ucieplenie,

• ból,

• obrzęk,

• upośledzenie funkcji.

Często po urazie, zawodach sportowych bądź po intensywnym treningu możemy odczuwać dyskomfort, ból i mieć zmniejszoną ruchomość. Wielu pacjentów dostaje zalecenia: jak najmniej aktywności, oszczędzaj stawy i mięśnie, używaj maści przeciwzapalnych, stosuj chłodzenie. Ale czy wszystkie te zalecenia są konieczne? Oczywiście wszystko zależy od konkretnego problemu z jakim pojawia się pacjent w gabinecie.

Stan zapalny w literaturze dzieli się na ostry i przewlekły. Ten pierwszy trwa kilka dni i jest to naturalna reakcja naszego organizmu. W stanie ostrym często pojawiają się objawy lokalne jak ból i ograniczenie ruchomości. Zastosowanie urządzenia INDIBA Activ pozwala na szybką reakcję naprawczą w uszkodzonej tkance.

Natomiast jeśli stan zapalny utrzymuje się dłuższy czas to traktujemy go jako przewlekły stan zapalny. Stan zapalny może być spowodowany także czynnikami zewnętrznymi lub wewnętrznymi. Zawsze głównym celem jest usunięcie szkodliwego czynnika i zapoczątkowanie procesu naprawczego.

Odpowiedż układu mięśniowo – szkieletowego na dany stresor można podzielić na 3 etapy:

• ostry stan zapalny – zazwyczaj trwa do 7 dni i uwidacznia się w postaci miejscowych objawów. Niestety skutkiem ubocznym może być powstanie zrostów tkanki miękkiej,

• faza proliferacyjna – trwa do około 3 tygodni po urazie. W tej fazie dochodzi do produkcji komórek odpowiedzialnych za odbudowę uszkodzonych tkanek i usuwanie martwych tkanek,

• faza dojrzewania i przebudowy – ta faza trwa do 8 tygodni po urazie. Głównym celem jest przebudowa tkanki.

Różnego rodzaju terapie są stosowane w celu przyspieszenia gojenia tkanek. Jedną z takich terapii jest zastosowanie prądu radiofrekfencyjnego o częstotliwości 448 kHz. Urządzenie z zastosowaniem tego prądu to INDIBA Activ. W literaturze jest już ponad 150 publikacji, które potwierdzają skuteczność tego rodzaju terapii.

Dowody kliniczne wykazały, że użycie INDIBA Activ:

• poprawia stan pacjetna w przypadku stanów przewlekłych,

• zmniejsza ból począwszy od pierwszego zabiegu,

• ułatwia regenerację tkanek miękkich,

• jest bezpieczną techniką.

Terapia z użyciem prądów radiofrekfencyjnych o częstotliwości 448 kHz może być traktowana jako niezależna terapia. Ale w mojej ocenie połączenie osteopatii, terapii manulanej, fizjoterapii i terapii INDIBA Activ daje doskonałe rezultaty. Efektem tego jest powrót do fizjologicznych wartości przepuszczalności błon komórkowych w wyniku stymulowania zewnętrznej i wewnętrznej wymiany jonowej oraz syntezy kolagenu i elastyny.

Fala radiowa 448 kHz jest stosowana w medycynie w takich dziedzinach jak kosmetologia, rehabilitacja, medycyna sportowa.

W urazach sportowych może stosowana zarówno w stanach ostrych jak i przewlekłych:

• zapalenia kaletek,

• tendinopatie,

• urazy mięśniowe,

• zwichnięcia,

• skręcenia,

• obrzęki,

• blizny.

Zastosowanie fali radiowej 448 kHz w urządzeniu INDIBA Activ ma na celu przyspieszenie naturalnych procesów naprawczych tkanek w zakresie fizjologicznym.

INDIBA Activ doskonale sprawdza się stanach ostrych i przewlekłych. Leczenie skoncentrowane jest zmniejszeniu bólu i przyśpieszeniu procesu gojenia.

Stenoza kanału kręgowego jest to inaczej zwężenie kanału kręgowego. Ciasnota tego kanału może dawać objawy takie jak ból, zarówno w dolnej i w górnej części pleców. Wszystko zależy od lokalizacji zwężenia.

Kanał kręgowy w przedziale przednio – tylnym waha się od 15 do 23 mm. O stenozie mówi się gdy ten wymiar spada do 10 – 12 mm.

W klasycznych podziałach zmniejszenia przestrzeni kanału kręgowego wyróżnia się 2 grupy:

• wrodzone zwężenie kanału kręgowego,

• nabyte, np. zwyrodnienie, pourazowe bądź nowotworowe.

Przyczynami zwężenia kanału kręgowego są:

• przepuklina krążka międzykręgowego,

• kręgozmyk,

• zmiana nowotworowa,

• zmiany zwyrodnieniowe stawów międzykręgowych,

• zwapnienia więzadeł żółtych i więzadła podłużnego tylnego.

Jak tutaj może pomóc Osteopata?

Już od razu na początku trzeba podkreślić to, że Osteopata nie będzie negował bezwzględnych wskazań do leczenia operacyjnego.

Jednym z celów osteopatii jest poszukiwanie możliwości adaptacyjnych układu będącego w nierównowadze. Często w obrazach rezonansu magnetycznego widzimy zmiany dyskopatyczne, zmiany zwyrodnieniowe a także przerost więzadeł żółtych – są to zmiany strukturalne. Podczas pracy osteopaty istnieje możliwość złagodzenia dolegliwości pacjenta. Terapeuta skupi się przede wszystkim na normalizacji przepływu płynów ustrojowych w okolicy kręgosłupa.

Na jakich obszarach będzie pracował Osteopata?

Wszystko zależy od lokalizacji dysfunkcji. Praca Osteopaty może być nakierowana na zaburzenia pracy pierwszego żebra, segmentów kręgosłupa, ślizgu opony twardej i przepony.

Głównym celem Osteopaty będzie wzmocnienie autodrenażu kanału poprzez normalizację napięć mięśniowych, ciśnień sprzyjających przepływu wbrew gradientu ciśnień, a także poprawa ruchomości segmentów kręgosłupa.

W koncepcji osteopatycznej w przypadku powyższego problemu bardzo skuteczne będą techniki osteopatyczne nakierowane na usprawnienie odpływu żylnego – limfatycznego kręgosłupa w celu złagodzenia bólu . Głównym atutem tych technik jest możliwość pracy z pacjentem nawet w fazie ostrej.

Zespół bolesnego barku to pojęcie, które może dotyczyć bardzo wielu dysfunkcji w obrębie barku.

Częstym powodem bólu barku jest zespół ciasnoty przestrzeni podbarkowej. Co to właściwie jest? Jest to przewlekły ucisk struktur, które znajdują się w przestrzeni podbarkowej.

Jakie są to struktury?

– pierścień rotatorów,

– kaletka podbarkowa,

– ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.

Głównymi przyczynami ucisku są zmniejszenie wymiaru przestrzeni podbarkowej lub zwiększone ciśnienie w przetrzeni.

Wyróżniamy 3 stadia tego problemu:

– 1 stadium – mamy tutaj do czynienia z odwracalnymi zmianami zapalnymi w obrębie pierścienia rotatorów i kaletki podbarkowej. Dotyczy głównie pacjentów poniżej 25. roku życia. Najlepszym leczeniem w tym przypadku jest terapia manualna i osteopatia.

– 2 stadium – dochodzi do zmian o charakterze nieodwracalnym i zwłóknień w obrębie stożka rotatorów i kaletki podbarkowej. Występuje u pacjentów pomiędzy 25 a 40 lat. W pierwszej kolejności taki pacjent powinien skupić się na leczeniu zachowawczym u fizjoterapeuty. Natomiast jeśli to nie przynosi pozytywnych rezultatów to należy przemyśleć leczenie operacyjne.

– 3 stadium – najczęściej dochodzi do poważniejszych uszkodzeń stożka rotatorów, nawet do przerwania ścięgien. Dotyczy pacjentów powyżej 40 lat.

Innym problemem pojawiającym się w barku jest uszkodzenie w obrębie górnej części obrąbka stawowego w okolicy przyczepu ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia. Pacjenci opisują ten ból jako ostry i występujący głęboko w stawie. Bardzo często ten jest wynikiem sumujących się mikrourazów, np. u osób wykonujących prace rękoma powyżej głowy.

W przypadku bolesnego barku długo trwający proces zapalny może powodować proces nabudowy tkanki łącznej i w konsekwencji doprowadzić do bólu i ograniczenia ruchomości w obrębie kończyny górnej.

W naszym gabinecie także zajmujemy się leczeniem w obrębie barku. Używamy technik osteopatycznych i terapii manualnej. Dodatkowo korzystamy z najnowocześniejszych technologii, działających już na poziomie komórkowym – INDIBA Activ.

W zależności od rodzaju operacji na pewno będzie potrzebna orteza wyprostna, którą pacjent będzie nosił przez około 3 tygodnie.

Jakie są zalecenia po operacji?

– zakaz obciążania nogi operowanej,

– utrzymywanie operowanej kończyny w uniesieniu,

– chłodzenie przez 15 minut co 2-3 h.

Jak wygląda rehabilitacja do 2 dni po operacji?

W tym okresie głównym celem będzie doprowadzenie do zmniejszenia obrzęku i stanu zapalnego. Przede wszystkim będzie ważne chłodzenie stawu kolanowego, utrzymywanie w uniesieniu kończyny a także nauka chodu.

Na co zwrócić uwagę do 3 tygodni po operacji?

– mobilizacja rzepki,

– aktywacja mięśnia czworogłowego uda i mięśni grupy tylnej uda,

– mobilizacja zachyłka nadrzepkowego,

– ćwiczenia bierne wyprostu i zgięcia stawu kolanowego.

Nad czym pracuje fizjoterapeuta między 3 a 6 tygodnia po operacji?

– obciążanie w zakresie bezbólowym,

– zwiększanie ruchomości w stawie,

– zwiększanie siły mięśniowej: mięśnie pośladkowe, mięśnie grupy tylnej uda i mięsień czworogłowy uda,

– ćwiczenia rozciągające mięśnie kończyny dolnej.

Co się dzieje między 6 a 12 tygodniem po operacji?

– odstawienie ortezy i kul,

– stopniowe dążenie do pełnego obciążania nogi,

– wzmacnianie siły mięśniowej kończyn dolnych i tułowia,

– terapia manualna.

Fizjoterapia pomiędzy 3 a 6 miesiącem?

– progresja terapii manualnej i ćwiczeń,

– ćwiczenia propriocepcji,

– trening siłowy i wytrzymałościowy.

Po 6 miesiącu fizjoterapia powinna skupić się już na bardziej dynamicznych ćwiczeniach i progresją w stosunku do poprzednich okresów.

Osteopatia jest dziedziną leczenia nie tylko narządu ruchu, ale także układu odpornościowego.

Układ odpornościowy możemy porównać do wojska, które całe czas spotyka się się ze stresorami środowiskowymi, które chcą nas zaatakować. Ten układ jest ciągle w polu walki i stara się przez cały ten czas interpretować co jest dla nas pożyteczne, a co nie. W tym wypadku bardzo ważna jest mechanika płynów. Możemy mieć silny układ odpornościowy, ale musimy pamiętać, że jeśli nasze wojsko będzie mało mobilne to jego siła będzie słaba. Czyli na przykład mamy same czołgi i one są zbyt wolne by przemieścić się w obszar, który tego potrzebuje. W tym wypadku ważna będzie rola osteopaty, który może pomóc w mechanice płynów. Podstawowa zasada osteopatii to poruszyć płyny w ciele pacjenta. Głównie chodzi tu o obszary, które nie poruszają się, bądź działają nieprawidłowo. W tych miejscach będzie gorsze mikrokrążenie i będą gromadzić się metabolity, tkanka będzie osłabiona w stosunku do całego systemu ciała. W osteopatii będziemy pracować na kluczowych obszarach.

Które obszary będą tymi kluczowymi?

80 % układu odpornościowego to nasze jelita, układ pokarmowy. Tutaj ważna będzie mobilność układu odpornościowego. Na przykład w przypadku stanów zapalnych, po operacjach, ruchomość w obrębie otrzewnej i jelit może być nieprawidłowa. Jest to dla nas informacja, że układ odpornościowy może być słabszy. Tutaj rolą osteopaty będzie odnalezienie obszarów o zaburzonej ruchomości.

Następnym elementem oceny będzie ruchomość wątroby. Terapeuta skupi się na ocenie ruchomości wątroby względem przepony. Każdego dnia wykonujemy około 20 tysięcy ruchów oddechowych, a zatem każdy z narządów wykonuje spacery po kilka kilometrów. I tutaj ważna uwaga – jeśli ćwiczymy przeponę to narządy będą wykonywać jeszcze więcej ruchów.

Wątroba jest magazynem krwi i odpowiada za usuwanie toksyn. Jeśli nasza wątroba będzie nieprawidłowo pracować, układ odpornościowy będzie osłabiony i w organizmie będzie dużo toksyn, to wtedy będzie utrudnione usuwanie zbędnych produktów.

Wątroba jest narządem, który lubi ciepło. Jako osteopata bardzo często zalecam swoim pacjentom przykładanie termoforu w okolicy wątroby na około 15 minut. Dodatkowo powinno to być połączone z nawadnianiem organizmu.

Kolejnym ważnym elementem do oceny jest ruchomość przepony. Jeśli pacjenci mają często wzdęcia lub brzuch jest napompowany to przyczyną prawdopodobnie będą nieprawidłowe ciśnienia i mechanika płynów.

Reasumując, jako osteopata pracuję na wielu płaszczyznach, w tym pod kątem układu odpornościowego. Dodatkowo zalecam pacjentom lekkostrawną dietę, dużą ilość warzyw i owoców a także ćwiczenia oddechowe.

Co to jest przestrzeń podbarkowa?

Jest to przestrzeń pomiędzy sklepieniem kruczo barkowym, a głową kości ramiennej.

Jakie struktury znajdują się w przestrzeni podbarkowej?

• Mięsień nadgrzebieniowy,

• Kaletka podbarkowa,

• Torebka stawu ramiennego,

• Chrząstka stawowa głowy kości ramiennej.

Jaki jest rozmiar przestrzeni podbarkowej?

Jest to około 10 mm

Impingement syndrome – z czym jest związany?

Jest to ucisk struktur usytuowanych pod wyrostkiem barkowym i może to doprowadzić do stanu zapalnego. Zwężenie dotyczy kaletki podbarkowej i znajdującego się pod nim mięśnia nadgrzebieniowego.

Które dyscypliny sportu są narażone na konflikt podbarkowy?

• Piłka siatkowa,

• Rzut oszczepem,

• Tenis,

• Pływanie.

Jakie są przyczyny zwężonej przestrzeni podbarkowej?

• Niestabilność stawu ramiennego,

• Zwyrodnienie,

• Dysbalans mięśniowy,

• Wady postawy.

Z mojego doświadczenia jako fizjoterapeuta, zauważyłem, że wielu pacjentów przychodzi na terapię z powodu bólu barku,jednak dopiero po kilku tygodniach od jego pojawienia się, czyli pierwszych objawów. Uważam, że wczesna diagnoza i rehabilitacja przyspiesza powrót do pełnego zakresu ruchu w obrębie barku.